De eerste keer dat ik Loekie hoorde huilen, was ik opgelucht, blij en emotioneel tegelijk. Daar was ze dan. Een nieuw mens, een nieuw leven. Nieuw, kwetsbaar, maar zo helder met haar ogen wagen wijd open.
De eerste keer dat ik haar in mijn armen had, kon ik het niet geloven. Is dit kleine mensje zojuist uit mij gekomen? De eerste keer borstvoeding, magisch mooi dat een baby meteen de juiste weg weet te vinden, ook al was ze pas net geboren. De eerste keer in de auto op weg naar huis reed Floris zo voorzichtig. De eerste keer dat ik uit de auto stapte, leek ik wel een bejaarde van 85 – en ja, daar zijn beelden van, van onze deurbel. De eerste keer dat ik een luiertje verwisselde, voelde als een hele work-out. Ik kon nog amper op mijn benen staan na de bevalling, en Loekies beentjes spartelden er enthousiast op los. En toch, na een paar dagen, doe je het alsof je nooit anders hebt gedaan.
De dagen en weken die volgen, zijn een aaneenschakeling van eerste keren. De eerste nacht zonder slaap. En ook de eerste ochtend waarop je je realiseert dat je niet de enige bent die moe is: de baby is net zo hard bezig om te leren leven als jij bezig bent om te leren zorgen. Het eerste badje – wederom met bibberende handen en benen. De eerste keer naar buiten mét baby. De eerste keer naar buiten zonder baby. Ik ging alleen even naar de Albert Heijn en ik wist niet hoe snel ik weer terug naar huis wilde. De eerste nacht een paar uur achter elkaar doorslapen.
De eerste keer koffiedrinken buiten de deur met baby. Spannend. Zou ze gaan huilen? Heeft ze genoeg gegeten? De eerste keer samen uit eten, zonder baby. Zou het wel goed met haar gaan? Zou ze nu aan het slapen zijn?
En dan zijn er die eerste keren die je hart doen overslaan, zoals de eerste keer de hik. Zo herkenbaar, want dat voelde ik maandenlang in mijn buik. Het eerste lachje. Een kleine grijns zonder tanden, en je bent in één klap je vermoeidheid vergeten. De eerste geluidjes. Van zachte kreetjes tot vrolijk gebrabbel, het horen van de eerste ‘woordeloze gesprekken’ is een feestje. De eerste keer iets vasthouden. We stonden te juichen alsof ze de marathon in New York had gelopen. De eerste keer omrollen. Zó knap!
Maar het is niet alleen je baby die groeit. Als ouder maak je een even indrukwekkende ontwikkeling door. Je leert vertrouwen op je intuïtie, al weet je vaak niet zeker of je het goed doet. Je wordt flexibeler, creatiever, en misschien wel het belangrijkste: geduldiger. Ik dacht altijd dat ik een ongeduldig mens was, maar met Loekie heb ik ineens heel veel tijd en geduld. Je ontdekt hoe sterk je liefde is, zelfs als ze keihard krijst en je haar voor de zoveelste keer aan het voeden bent.
Elke eerste keer met een baby is een wonder. Ze blijft me verrassen. Ik heb nu al zin in al die eerste keren die nog komen gaan.x
Liefs van Tedje
