Het eerste jaar met Loekie zit er bijna op. En terwijl ik – zo sentimenteel als ik ben – terugdenk aan die magische eerste keren (waar ik eerder al een column over schreef), overvalt me ineens een ander besef: in zo’n eerste jaar zijn er ook al een heleboel laatste keren.
De laatste keer dat ze naast ons in de co-sleeper lag. Ik wist het op dat moment niet eens. Net als de avond ervoor legde ik haar neer, dicht bij mij, en ineens was ze er te groot voor. Het moment was voorbij, zonder aankondiging. En zo gaat het met wel meer dingen.
De laatste keer in maat 50, 56, 62 en 68. Die kleine schattige pakjes die eerst nog veel te groot waren. Ik heb ze gewassen, opgevouwen en met een brok in mijn keel in een doos op zolder gestopt. Het past haar niet meer. Ze past er niet meer in. Onze baby groeit.
De laatste keer in het babybadje. Eerst te groot. En al heel snel veel te klein. In het begin vond ze het babybadje maar niks, maar na een tijdje was het één groot spetterfeest. Trappelen, lachen, water over de rand. En toen was het ineens tijd voor het grote bad. Ook leuk, maar toch… anders. Ook het babybadje zette ik met een zucht op zolder.
De laatste keer in de bak van de kinderwagen. Nog zo’n moment waarop je pas later beseft dat het de laatste keer was. Want ineens wil ze niet meer liggen. Ze wil zitten, kijken, ontdekken. Groot meisje, geen baby meer.
De laatste keer borstvoeding. Loekie was 10 maanden, en het voelde goed zo. Mijn lijf gaf aan dat het tijd was. Ik had het voor geen goud willen missen – dat intieme moment, dat samenzijn, dat geruststellende ritme. De aanloop naar het einde duurde even. Ik heb mezelf de rust en de tijd gegund om het rustig af te bouwen. Niet van de een op andere dag, maar in kleine stapjes. En dat was goed. Voor haar, voor mij, voor ons allebei.
Weet je wat het gekke is? Bij de eerste keren wéét je dat het de eerste keer is. Je kijkt ernaar uit, je legt het vast, je schrijft het op. Maar bij de laatste keren… Die sluipen erin. Je weet vaak achteraf pas dat het de laatste keer was. En dat is misschien maar goed ook.
Ik kijk met weemoed terug naar de eerste en laatste keren van het eerste jaar. Maar ook met trots. Ik ben trots op haar. Op mezelf. Op mijn partner. Op alles wat we samen hebben gedaan, meegemaakt, beleefd en overleefd. Onze baby wordt 1. En hoewel ik haar kleine lijfje en zachte babygeur mis, kijk ik ook uit naar de volgende fase. De eerste stapjes, de eerste woordjes. Naar alle nieuwe eerste keren.
Maar vandaag… vandaag sta ik nog even stil bij de laatste keren.
Liefs van Tedje
