Treinverhalen #3

Ik zit vaak in de trein en dan vind ik het heerlijk om te kijken en luisteren naar andere mensen. Ik weet het, dat is niet netjes, maar soms kún je gewoon niet anders. In deze rubriek wil ik mijn ervaringen in de trein met jullie delen.

Ik zit in de intercity van Maastricht naar Eindhoven. Het is zondagavond half 8. Ik ben in de stiltecoupé gaan zitten, daar vind je meestal de leukste verhalen, ondanks dat je er eigenlijk niet mag praten. Tegenover me zit een jongen te lezen in een ontzettend dik schoolboek. Zo te zien studeert hij Natuurkunde of iets dergelijks. Hij heeft een oubollige trui aan met gekleurde strepen en nette, donkerbruine schoenen. Ook zijn haar zit een beetje duf, nee het is geen stoere vent.
Naast me, aan de andere kant van de trein, zit een oud stel. Ze zijn allebei stil, zoals het hoort te zijn in een stiltecoupé.
Schuin tegenover me zitten Brabanders, aan hun accent te horen. Waarschijnlijk zijn ze een dagje naar Magisch Maastricht geweest. Ze zitten in geuren en kleuren te vertellen hoe ze het hebben gehad. Dit leidt tot enige irritaties in de stiltecoupé. Achter me hoor ik ook van alles. Weer niet-Limburgers.
De student tegenover me begint te zuchten als het oude stel naast me gaat zitten rommelen in een van hun 20 plastic tasjes. Hij wil gewoon in alle rust zijn boek nog een keer doornemen, omdat hij waarschijnlijk deze week tentamens heeft. Hij besluit zijn boeken maar weg te leggen en gaat voor zich uit zitten staren. Hij irriteert zich duidelijk. Ik zie hem denken: zal ik er iets van zeggen? Hij pakt zijn boeken er toch maar weer bij.

Ik vind het zo frappant dat mensen in een stiltecoupé gaan zitten terwijl ze weten van zichzelf dat ze graag praten. Ga dan lekker een coupé verder zitten, toch?
In de stiltecoupé maak je de leukste dingen mee. Als ik in de stiltecoupé ga zitten, ben ik er altijd van bewust dat het nooit stil is, daarom ga ik er ook niet zitten als ik juist wel wil dat het stil is. Ik heb zelden meegemaakt dat het écht stil is in de stiltecoupé. Ik ga er meestal zitten om naar andere mensen te kijken en mensen af te luisteren. Je zit tenslotte met veel mensen in een kleine ruimte. Je moet wel heel erg je best doen om dan niet te luisteren. Hoe onbeschoft dat ook is.

De student probeert zich heel erg te concentreren op zijn boek, zijn pagina’s en zijn letters die gedrukt staan. Volgens mij lukt het hem niet. Hij kijkt telkens in de richting van de mensen die aan het praten zijn.
Ik krijg nu zelf de neiging om te zeggen tegen de mensen die achter me zitten: ‘Sorry, het is hier een stiltecoupé. Daar is het gebruikelijk om niet te praten.’ Maar ik heb er geen last van. Ik doe net alsof het een gewone coupé is, maar de jongen tegenover me heeft er wel degelijk last van. Hij irriteert zich aan alle geluiden om zich heen. Het prullenbakje dat opengaat, de man die net even te luidruchtig gaat verzitten. Misschien irriteert hij zich ook wel aan mijn type geluidjes. Hij heeft zijn boeken in zijn tas gestopt. Hij is er helemaal klaar mee. Eigenlijk irriteer ik me aan hem. Hij zit zo te zuchten en te steunen dat hij zelf irritant wordt, terwijl hij het waarschijnlijk niet in de gaten heeft. Hij zit heel onrustig met zijn vingers te spelen en te draaien.

Een half uur gaat het ongeveer zo door. Hij legt zijn boek zo’n 10 keer weg en zucht elke keer als hij iets hoort. Als ik bijna bij Eindhoven ben gebeurt er iets waardoor ik mijn lach bijna niet kan inhouden. De telefoon van de student gaat af. De welbekende Nokia-tune begint te spelen en hij kan zijn telefoon niet vinden. Uiteindelijk neemt hij op en begint Duits te praten, en hij houdt zich niet in. Heel de coupé kan meegenieten. Nu kijkt heel de stiltecoupé naar hem, in plaats van andersom…

Liefs van Tedje